واژه ای که در هیچ فرهنگ لغتی نمی گنجد

نمی دانم چرا زمانی که سخن از ایثار به میان می آید، تنها تصویری که در ذهنم نقش می بندد، صحنه بدرقه دلاورمردانی است که در حال روبوسی با عزیرانشان هستند.
شاید برای خیلی ها ایثار در صحنه های جنگ و میدان های رزم معنا داشته باشد، اما من نوعی ایثار را نه در ازدحام صدای خمپاره ها و صدای پرپر شدن جوانان غیور ایران، بلکه در همان لحظه ای معنی می کنم که مملو است از عاشقانه های تلخ و شیرین. لحظه ای که مادری با بستن سربند یازهرا پاره تنش را بدرقه راهی می کند که شاید هرگز برگشتی نداشته باشد، لحظه ای که تازه عروسی گوشه ای آرام نشسته و رفتن معشوقش را نظاره گر است، همسری که اضطراب این را دارد که فرزند درون شکمش هرگز نتواند واژه پدر را بر زبان آورد.
و اینجاست که واژه ایثار برایم تعریف می شود. همانجایی که مردی را وا می دارد با دلی پر آشوب اما لبخند زنان، دل به روی تمام لذات دنیوی ببندد و با گام های استوار به قلب مرگ بشتابد. به راستی که باورش سخت است و این شاید همان تعریفی باشد که از واژه ایثار در قرآن کریم آمده است :” ویوثرون علی انفسهم و لو کانوا بهم خصاصه” “ایثار می کنند بر نفس هایشان و لو به آن نیاز داشته باشند”.
و باید انسان روح بزرگی داشته باشد تا بتواند در عین احتیاج داشتن به چیزی از آن بگذرد و رهایش کند.
ایثار واژه مقدسی است، چرا که به تو بخشیدن، دیگری را بر خود برتری دادن و از جان و مال گذشتن را به تو یاد می دهد. ایثار داستان از خود گذشتگی انسان های یک جامعه برای رهایی از دست هرگونه پلیدی، ظلم تجاوز و سیاهی است که گاه با فدا کردن جان صورت می گیرد و گاه با دادن مال. مختص به یک جامعه و ملت خاصی نیست و نمی توان در قید زمان محصورش کرد. مختصات جغرافیایی خاصی ندارد. شاید بتوان گفت، ایثار مجموعه ای از آرمان های انسان دوستانه است که مفهوم انسانیت را تجلی می بخشد. گاه در هیبت یک دفاع مقدس بروز می کند و گاه به هنگام بلایای طبیعی. گاه در یک لقمه نان تعریف می شود و گاه در قامت خیرین. اما هر چه که هست و هر آنچه می تواند باشد، باید آن را زیباترین فطرت انسانی دانست. گرچه گاهی ایثار در بهبوهه زندگی روزمره ما آدم ها گم می شود، اما این امر دلیل کمرنگ شدن فرهنگ ایثار در جامعه به اصطلاح متمدن امروزی نیست که اگر بود، همان جوان هایی که امروزه آماج هزاران قضاوت زودهنگام و نابجا هستند، بعد از سی و اندی سال، دوباره رخت شهادت به تن نمی کردند و برای دفاع از حریم انسان ها، مدافع حرم نمی شدند. و چه منطق و حکمتی می تواند ایثار این جوانان را در دوره ای که رفاه زدگی در جهان بیداد می کند، پای صحنه های جنگ بکشاند؟! و اینجاست که ایثار دوباره رنگ می گیرد و به زندگی بی روح ماشینی آدم های امروزی رنگی دوباره می بخشد.
شاید ایثار جزء معدود واژه هایی باشد که در هیچ فرهنگ لغتی نمی گنجد. تقدیم به تمام کسانی که واژه ایثار را نه در فرهنگ های لغت بلکه در زندگی خود تعریف می کنند.
فهیمه لطف الهی